Orosius, VII
Edition: Karl Zangemeister, 1882
Caput 10
1 Anno ab urbe condita DCCCXXX Domitianus Titi frater, ab Augusto nonus, fratri successit in regnum. qui per annos XV ad hoc paulatim per omnes scelerum gradus crevit, ut confirmatissimam toto orbe Christi Ecclesiam datis ubique crudelissimae persecutionis edictis convellere auderet.
2 is in tantam superbiam prolapsus fuit, ut dominum sese ac deum vocari scribi colique iusserit. nobilissimos e senatu invidiae simul ac praedae causa alios palam interfecit, alios in exilium trusit ibique trucidari imperavit. libidinis intemperantia quidquid cogitari potest, fecit. plurimas urbis aedes destructis populi Romani rebus extruxit.
3 bellum adversum Germanos et Dacos per legatos gessit pari reipublicae pernicie, cum et in urbe ipse senatum populumque laniaret et foris male circumactum exercitum adsidua hostes caede conficerent.
4 nam quanta fuerint Diurpanei Dacorum regis cum Fusco duce proelia quantaeque Romanorum clades, longo textu evolverem, nisi Cornelius Tacitus, qui hanc historiam diligentissime contexuit, de reticendo interfectorum numero et Sallustium Crispum et alios auctores quamplurimos sanxisse et se ipsum idem potissimum elegisse dixisset. Domitianus tamen pravissima elatus iactantia, sub nomine superatorum hostium de extinctis legionibus triumphavit.
5 idemque efferatus superbia, qua se deum coli vellet, persecutionem in Christianos agi secundus a Nerone imperavit. quo tempore etiam beatissimus Iohannes apostolus in Patmum insulam relegatus fuit.
6 inter Iudaeos quoque acerbitate tormentorum et cruentissimae quaestionis exquiri genus David atque interfici praeceptum est, dum prophetis sanctis et invidetur et creditur, quasi adhuc futurus esset ex semine David, qui regnum possit adipisci.
7 continuo tamen Domitianus crudeliter in Palatio a suis interfectus est: cuius cadaver populari sandapila per vespillones exportatum atque ignominiosissime sepultum est.